Vieiros

Palestina é esa Terra Santa, esquecida da man de deus, onde non hai cravo ardendo ao que se amarrar, onde se verqueu suficiente sangue como para tinxir océanos enteiros, onde os nenos ou morren ou se teñen que converter en adultos prematuros, onde as paisaxes se pintan sempre como un debuxo a carbón e onde ningún morto é natural. Esa é a Palestina que bombardeou durante vinte e dous días e vinte e dúas noites Israel e onde os cráteres das súas bombas fan de cadaleito para un futuro de paz e xustiza. Bombas con rostro, nome e apelidos porque ningún xenocidio é orfo. As balas coñecen quen as carga, quen as dispara, que as vende, quen as xustifica, quen as aplaude e quen cala complicemente.

O pasado domingo, como milleiros de galegos e galegas, erguinme para acudir a unha grande manifestación de apoio e solidariedade co pobo palestino. De camiño, en cada quiosco ollaba para os xornais que recollían nas súas portadas o suposto “alto al fuego unilateral de Israel”. Curioso xeito tivo Olmert de declarar ese “alto o fogo”, despedíndose temporalmente das súas agresións atacando un colexio de Nacións Unidas e matando a dous nenos inocentes máis, que xa pasan a acompañar os outros catrocentos nenos e nenas que morreron asasinados nestas tres semanas. Iso si, para o primeiro ministro israelí os obxectivos están cumpridos e a misión foi un completo éxito,  aínda que por se acaso, non van retirar “de momento” o seu exército de ocupación...

Resulta indiscutíbel que é un motivo de ledicia saber que -cando menos en teoría- hoxe non caeran mísiles indiscriminadamente sobre Gaza. Porén, no fundamental, nada cambia en Palestina.

Palestina non é hoxe simplemente o nome dunha nación ou dun conflito pasaxeiro ou puntual, é a metáfora dun sistema político e económico hexemónico no planeta, onde a violencia, a ocupación e a opresión son consubstanciais ao mesmo. A diferenza é que as cloacas dese sistema en Israel están na superficie.

Esta invasión de Gaza non responde ao lanzamento duns cantos foguetes por parte de Hamas. Algo así non se improvisa. Responde a unha estratexia máis de fundo e a medio longo prazo. O sionismo é un proxecto imperialista e racista. Desde o propio nacemento do estado de Israel en 1948 nunca quixo coexistir pacificamente con Palestina. O soño da “Grande Israel” precisa do aniquilamento físico de Palestina. Trátase dun estado que naceu baseado na cuestión racial e expansionista: a anexión dos Altos do Golán sirios, a usurpación de máis dun 10% de territorio cisxordano dentro do muro da vergoña israelí –por certo, declarado ilegal polo Tribunal Internacional de Xustiza da Haia-, a instalación como paracaidistas de máis de 250.000 colonos xudeus en territorio roubados aos palestinos ou a expulsión de máis de 4 millóns de refuxiados aos países veciños, son claros exemplos desa política.

Para tentar tapar todo isto, Israel conta cun todopoderoso aparato de propaganda internacional que trata de amosar ao mundo a un pobo, historicamente perseguido e sufridor dunha das maiores atrocidades da historia como foi o holocausto –cousa que ninguén normal nega- que só quere vivir en paz, mais para iso teñen que defender os seus fillos dos perigosos veciños fanáticos e terroristas árabes. Unha propaganda que presenta Israel como único estado civilizado e democrático no medio dos países árabes, un auténtico “faro de occidente” rodeado de fanatismo islamista. Un aparato de propaganda que a través das súas sucursais e franquicias –das que por desgraza Galiza tampouco se libra- tentan descualificar calquera crítica ás agresións israelitas e tachar a todos aqueles que as verquen de antisemitas. Nada máis lonxe da realidade. Non se trata de antisemitismo, senón de antisionismo que é o mesmo que dicir: antiimperialismo.

Israel –non só o seu goberno, senón o conxunto da sociedade israelí- son a única culpábel desta situación. Unha sociedade armada, fanatizada e racista cun auxe da máis extrema dereita do planeta que se ocupou de deshumanizar a poboación palestina até o punto de que resultase algo normal o feito de encadealos, humillalos, torturalos e mesmo asasinalos. Unha sociedade enferma, cómplice e responsábel de todos e cada un dos mortos e que non ten ningún problema de iniciar a precampaña electoral a golpe de morteiro. Laboristas e Kadima tentarán rendabilizar a ofensiva militar e conveter os mortos en votos, nunhas eleccións onde cada  papeleta voltará a ser unha bala contra o pobo palestino e onde os partidos políticos en vez de ter a militantes pegando cartaces, teñen a un exército pegando tiros preguntándose cantos votos dará cada neno morto,  cantos máis fai falta matar antes das eleccións do 10 de febreiro e  cantas noites máis de cacería farán faltan para cobrar os pluses a final de mes.

Aínda que teñamos na retina a imaxe de nenos palestinos usando as súas ondas para lanzar pedras contra carros de combate, isto non é David contra Goliat –como cualifican moitos analistas- porque isto non é unha batalla, é unha carnizaría, un masacre, un xenocidio. Israel é hoxe a terceira forza aérea do mundo e unha das principais potencias militares do planeta que desde o ano 2000 até que comezou esta nova matanza, asasinou a tres mil palestinos e palestinas de entre eles 634 nenos e nenas.

Non existe a palabra xustiza en Palestina. Só unha “xustiza-sionista” (difícil binomio) que lexitima os “ataques preventivos”, os “asasinatos selectivos”, a tortura, o secuestro –nos cárceres israelitas hai máis de 10.000 presos e presas políticas- ou que prohibe que os partidos representativos da poboación árabe poidan concorrer ás eleccións ao tempo que non ten problema en sentar nas bancadas do seu parlamento a deputados como Avigdor Lieberman que chegou a declarar que solucionaría o conflito de Gaza co uso da bomba atómica. Este home foi ministro israelí...

Mentres, no resto do planeta, amencemos cada día con regueiros de tinta nos xornais, que a primeira hora da mañá se dixeren co café. Morte televisada ao serán, para estómagos xa domesticados. Un xenocidio nas ondas que comparte mantel no noso xantar familiar onde xa non é de estrañar que entre morto e morto, alguén pida un pouco máis de sal. No caso do estado español – e a pesar dalgunha declaración de intencións baleira dalgún dirixente do PSOE-  formou e forma parte da estratexia liderada polo Estados Unidos e apoiada pola UE e unha parte importante dos países árabes de lle dar no fundamental cobertura as accións militares de Israel, sen falar da venda de armas españolas a Israel que son empregadas contra  a poboación palestina ou que o goberno de Zapatero segue a manter o apoio a un acordo de asociación entre a Unión Europea e Israel. Feixes de nada. Iso é o que lle ofrece a “comunidade internacional” á pobocación palestiniana. Empachos de fame e morte.
 
Porén non todo está perdido. Escoitáballe a un amigo palestino hai pouco que no seu país teñen un dito: “Israel precisa gañar todos os días para sobrevivir. Os palestinos só temos que gañar unha vez”. Esa “unha” cada día estará máis preto que lonxe.

Despois dun longo inverno, oxalá tamén chegue a primavera a Palestina. Desde unha Praza da Quintana de mortos, mais sobre todo de vivos, milleiros de compatriotas decidimos este domingo mandar desde Galiza a Gaza a nosa particular raiola de Sol, que sumada á de todos os bos e xenerosos que habitan este planeta, permita quecer os fogares palestinos e iluminarlles o camiño cara a un futuro de paz e liberdade.

En Compostela a 19 de xaneiro de 2009