Vieiros

Tamén podemos sermos persoas galegas por radicación, por unha estancia prolongada, ou por vontade de integración neste lugar. Integrarse é un acto de respecto e de amabilidade para quen nos acolle, é algo case que obrigado. Con todo, existen persoas que, sen sabelo, van contra o natural e contra o cultural e adoptan unha posición política e politizada á hora de falar: néganse a falar galego, a aprendelo, incluso desexan firmemente que morra. Adoptan en exclusiva, e con exclusión, a lingua de fóra, a do poder exercido, a única que é de obrigado coñecemento legal, a lingua da imposición política. Todos os galegos e galegas que guían a súa vida en castelán fano por motivos políticos, consciente ou inconscientemente. Estes motivos derivan de que ben eles, seus pais ou seus avós, foron socialmente obrigados á muda, para así teren acceso a ámbitos e actividades que, doutro xeito, lles estaban coutadas por falaren galego. Adoptaron para si propios a visión que o colonizador (o de fóra, o outro que obriga) ten de nós, e chegaron ao paradigma do colonizado servil e fiel: modificar a súa identidade natural para adoptar a identidade política que o colonizador lle impón: “ti non es como pensas, es como eu che digo, a túa natureza é outra”.

España é un mosaico de lugares con identidade, de nacións, mais sucede que os lugares están xerarquizados e a xerarquía exércese en forma de poder mediante a imposición do concreto. Escoller unha identidade, natural ou política, significa aspirar a colocarse a un mesmo máis arriba ou máis abaixo nesa xerarquía, máis cerca ou máis lonxe do poder, significa tamén renunciar á identidade natural ou manterse nela. España leva centos de anos na loucura de intentar reducir a “una” as nacións que a compoñen, negando a realidade obxectiva e exercendo esa xerarquía desde o poder do Estado. Estes lugares con identidade, estas nacións, están conectadas por fluxos de interacción xerárquica e sucede que cando, desde o centro, se nega a existencia e o respecto tolerante polo diferente, as nacións tenden a romper esa conexión que as afoga; o centralismo excluínte produce tensións entre o centrífugo e o centrípeto e así, o que é o reclamo que as nacións fan para seren respectadas en igualdade polo Estado, polo poder de fóra, acaba por converterse no “problema dos nacionalismos”, que na realidade é o problema entre o nacionalismo español excluínte e irrespectuoso e a demanda das nacións, dos lugares con identidade, de estarmos integrados en igualdade e con respecto no Estado. O Partido Popular, ao que pertence o noso presidente (marcado como galego nos seus apelidos), encarna a negación do Nós e o enxalzamento do outro.

En Galiza o goberno de Fraga puxo a andar unha política lingüística de grande éxito: logrou que a lingua natural, o noso mais evidente e forte signo de identidade, caese do 60% de uso vehicular a menos do 20%; mexaban por nós e moitos pensaban que orballaba, moitos seguen a pensar que orballou, mesmo que foron días de espléndidas raiolas de sol que caían do ceo. É sabido que o Partido Popular está controlado polos sectores máis intransixentes da dereita europea, aquí a extrema dereita está dentro do núcleo ideolóxico do Partido Popular, controlándoo, estes sectores, fillos do franquismo falanxista, aínda están empeñados en construír a idea da España única e excluínte, onde nada cabe se non se achega ao paradigma do que eles entenden como español, esa especie de madrileño-andaluz. Levan moito tempo traballando para eliminar a diferencia, para extinguir as outras identidades de España, as outras culturas, as outras naturezas (Etnocidio: Extinción deliberada dun pobo, cultura ou grupo étnico).

Antes de Feijóo estabamos na paz, polo menos na paz lingüística. Alguén desde o PP de Madrid (ou desde a FAES que é onde argallan e conspiran) deu a orde de guerra e comezou a batalla contra nós, contra a nosa identidade. A guerra para ser aceptada debe estar xustificada. Debían inventar un problema, confrontar o galego co castelán, converter a mentira en verdade e despois, heroicamente, solucionar o problema para librarnos da imposición, da terríbel carga de ser nós mesmos.

Para chegaren a este obxectivo, para inventar un contexto que o xustifique, acoden a varias estratexias estudadas. En Galiza, recentemente, quitaron na súa prensa (El Mundo, ese xornal que se regala, La Voz de Galicia, ese xornal que se vende) casos nos que individuos dicían sentirse imposibilitados para que os seus fillos fosen educados en castelán, eran casos de persoas escollidas, de ideolóxica concreta, próxima ao Opus Dei e á extrema dereita, que serviron para apelar ás emocións de outros pais e xerar neles empatía, foi a semente reiterada da creación do conflito. Despois o PP necesitaba crear un grupo de presión para validar esas accións concretas (daquela carentes de veracidade) encamiñadas á extinción do galego, da identidade; accións que responden a motivos e obxectivos inconfesables e socialmente incorrectos e, por tanto, non poden ser proferidos. Unha vez sementado o problema da imposición nos xornais era preciso que alguén reclamase a solución dese novo “problema” e, ao tempo, reforzar a súa existencia. Así naceu este grupo de presión que lle chaman Galicia Bilingüe, apelando ás emocións individuais e ás conexións empáticas entre pais; apelando ao dereito individual dos pais para decidir o que é mellor para os seus fillos; iso foi para o que se manifestaron en Santiago, para iso e para moito máis.

O PP sabe que, abertamente, non pode opoñer ao natural e cultural máis nada que o dereito individual. Contra o Nós están este e máis aquela e aqueloutro, cadaquén a reclamar o seu; iso converte a Galicia Bilingüe nun simple agregado de individuos, unha camarilla conspiradora que manipula a realidade para xerar unha imaxe positiva de alteridade e, desde a manipulación organizada, forzar alternativas sociais baseadas na asimilación incondicional de postulados. Nada importa que se xunten dous para lle dar preeminencia ao dereito do individuo por riba do respecto colectivo e que, ao seren dous eles mesmos sexan un grupo, que como grupo sexan infinitamente minoritario. Apelar ao dereito individual é unha burla, un acto de traizón á democracia que, así, ao se xustificar no falso dereito individual, queda de feito anulada, sometida ao poder dun individuo ou dun agregado intrigante de individuos. Porén este agregado de individualidades antidemocráticas é imprescindíbel para lograr eses fins e, por iso, o PP e os seus medios falan del e o tratan como se de verdade fose un grupo significativo e como se de verdade defendese intereses lexítimos dun colectivo socialmente representativo; cousa que non farían se este agregado solicitase outros dereitos individuais como o do uso da violencia, ou o dereito ao uso libre do propio corpo (suicidio, automutilación, fornicación pública...)

Para lograren os seus obxectivos necesitaban enganar a xente. Como o que se reclama é (era) algo inexistente (responde a unha falsa demanda) debían de converter unha mentira (coidadosamente escollida) en verdade e, para isto, foi preciso (segue a ser) crear un contexto de verdade capaz de converter a mentira en verdade, o irreal en real; a creación dese contexto comezou, como vimos, nos xornais e seguiu despois con Galicia Bilingüe e a súa manifestación, apoiada por políticos do PP e difundida polos medios de comunicación moi acordemente cos intereses dos protestantes, ese agregado de individuos no que traballan xente activa do PP e da FAES. Para escenificar a veracidade do engano foi necesario que a esta manifestación acudisen persoas do PP, mais non o partido abertamente, para crear deste xeito unha presunción plausíbel de reclamación apolítica que outorgase veracidade á idea de imposición (toda imposición implica violencia) e porque daquela o contexto de veracidade estaba en proceso de fabricación e non era aínda funcionante. Tamén era imprescindíbel que houbese violencia contra os manifestantes, contra os que buscan o mellor para os seus fillos, contra os que se lles impón o galego. E a violencia chegou, como era previsíbel. As accións violentas que transmitiron os medios fixeron que o falso contexto da verdade de imposición lingüística ficase perfecto, rematado, quedaba así libre de connotacións etnocidas e antigalegas. O que se reclamaba era veraz e xusto.

Despois disto o contexto de verdade foi creado con éxito tal que agora a xente cre que o BNG, ou o goberno progresista, fixo unha lei en virtude da que todas as materias ían ser impartidas en galego, agás a lingua castelá; a xente cre, obxectivamente, unha mentira. A quen lle contan a verdade, que só se fixo un decreto que desenvolvía unha lei dun goberno de Fraga, e que o decreto case non muda nada con respecto ao anterior, e que ese decreto novo establece a igualdade ao 50% para cada lingua, esta verdade, a xente, simplemente non a cre, ou desconfía de quen lla conta. Para moitas persoas a verdade é mentira e a mentira do PP é a verdade.

Creada xa a verdade desde a mentira agora o goberno de Feijóo ten as portas abertas (incluso pode facer ver que é razoábel) para retirar o apoio real, activo, ao galego. Desde o exercicio do poder que emana da administración autonómica persegue un feito estratéxico de grande importancia neste proceso etnocida: que todo o poder implícito do Estado se exerza sobre os nenos e nenas para e que estes infravaloren o galego, que o perciban como inútil, asociado á violencia, á política e ao atraso; para que a identidade galega morra e se substitúa por outra. Para isto case abonda con que se retiren as medidas correctoras encamiñadas á revalorización do galego, desequilibrio introducido pola imposición do castelán durante séculos. Saben que o castelán todo o mundo o coñece porque que é obrigatorio por lei sabelo, entanto que o porvir do galego depende en grande medida da escola e de como se transmite este como valor identitario.

O que Feijóo argalla e executa non é só unha guerra de segregación contra a galego, senón sobre todo contra a Galiza expontanea e respectuosa, contra a nosa cultura e identidade. El, e outros con el, renegan desta identidade natural e prefiren unha identidade non só política, tamén politizada, excluínte e destrutiva de Nós, dos galegos, profundamente allea; convertese así nun presidente falso, un presidente que non goberna para Nós, para os galegos, goberna para outros. Falso presidente tamén porque usa a falsidade como argumento, porque di unha cousa e pensa outra, porque usa a manipulación premeditada, o engano e a traizón aleivosa, para satisfacer a eses outros que negan a realidade e queren facer da negación a realización dun pesadelo.