Os seus representantes na Fegamp emitiron un voto particular en contra do artigo da Lei de Servizos Sociais que obriga a investir unha porcentaxe mínima en políticas de benestar.
O consenso na Fegamp acumulou outro borrón este mércores durante a Comisión Galega de Cooperación Local, participada pola Xunta e pola Federación Galega de Municipios e Provincias, durante a aprobación do informe favorábel ao anteproxecto de Lei de Servizos Socias. Se ben o informe saía adiante con unanimidade, no entanto, os representantes de PPdeG e PSdeG na federación emitiron un voto particular en contra do artigo que obriga as administracións a investir unha porcentaxe mínima en políticas de benestar. Pola contra, si avalou a iniciativa na súa totalidade a representación do BNG na Fegamp.
Segundo o proxecto, tanto a Xunta como as corporacións locais deberán investir cando menos o 7% do seu orzamento en materia social, un punto máis do que obriga a lei vixente. Os concellos de menos habitantes terán que gastar o 6%, aínda que podería rebaixarse 4% se se asocian para a dotación destes servizos.
Malia as diferenzas, o Goberno decidiu incluír un último punto neste artigo, para plasmar o seu compromiso de "corresponsabilizarse" do cumprimento dos obxectivos. Neste sentido, estabelécese que o executivo "prestará especial atención" aos municipios que demostren "dificultades obxectivas" para alcanzar estas porcentaxes mínimas. Así, aposta por garantir "a súa suficiencia financeira para o exercicio das súas competencias" ou asegurar a prestación dos servizos "a través de fórmulas de cooperación interadministrativa".
A Fegamp valora positivamente o diálogo
En todo caso, a Fegamp subliña nun comunicado os "avances" alcanzados, malia o desacordo nese punto concreto. "Este tempo que nos demos non foi estéril, xa que unha maioría das consideracións da Fegamp foron recollidas", confirmou o presidente da Fegamp e alcalde de Ames, o socialista Carlos Fernández. No entanto, mantivo o argumento de que a norma implica unha "invasión de competencias" e considerou que existe unha "discrepancia de fondo" baseada nunha "cuestión de principios". Ao seu xuízo, o establecemento dun mínimo a gastar "determina a acción de goberno e limita a autonomía dos concellos sobre os seus presupostos", polo que aduciu que supón "unha inxerencia grave na súa autonomía".