Vieiros

    Que pasaría se a revista Irimia desaparecese? Ben pouquiño, moi probablemente. Somos moitas cousas, pero sobre todo somos perfectamente prescindibles. Sabémolo ben e non nos move ningún afán de deixar pegada histórica.

  A cuestión é ese pouquiño que se cadra si pasaría. O pequeno é fermoso, e vivimos desas cousas que nos resultan sinxelas, de dimensión humana, como os sacramentos da vida dos que fala Boff. Irimia é un fío que conecta puntos dispersos que comparten un horizonte, unha sensibilidade común. Estamos en época de deserto –o páramo eclesial, a decepción política, o desconcerto ideolóxico, a manipulación informativa- e nese deserto buscámonos, recoñecémonos e celebrámonos: aínda hai promesa.

   Os problemas de supervivencia dun proxecto así son diversos. Triunfou a cultura do pensamento débil –debilitadísimo-, das “experiencias” fronte ás fidelidades, do efémero e consumible, do excitante e inmediato e a outra flor bolboretiña. Aínda máis – coa que está caendo de reacción nacional-católica dos señores bispos e da España Cañí de medios e poderes-, cando nese proxecto non se renuncia, senón ao contrario, explóranse e alimentan novas formas de ser cristián, sen ser lunático ou xurásica, en galego e desde Galicia.

   Na propia esencia de Irimia pode estar escrita a súa data de caducidade; no seus catro maiores valores pode que estea a razón da súa inevitable precariedade: gratuidade, aposta decidida, fe utópica, humildade. Deben ser catro valores do século xa pasado. Será por iso que custa tanto o relevo xeracional.