Vieiros

Foron gobernos de PSOE e PP os que se foron alternando, nestas últimas dúas décadas e media, no seu afán de ir adecuando o mercado laboral do Estado español ás continxencias que demandaban os intereses do capital e da patronal. Moitas veces, sabedores de que as cúpulas dirixentes dous grandes sindicatos estatais, CCOO e UGT, fixeran da concertación social (e de clase) a súa única estratexia posíbel, deixando ao pairo a unha clase traballadora cada vez máis fracturada e desencantada. Unha clase traballadora que, ao mesmo tempo, perdía participación e referencias políticas nas que soster unha posición en defensa dos seus intereses comúns.

Así as cousas, as reformas laborais foron caendo unha tras outra, inexorabelmente, cumprindo coa lóxica do neoliberalismo capitalista que os gobernos do Estado aplicaron sen desmaio. Agora, o agravamento da crise volve pedir unha nova volta de parafuso e xa está en marcha outra vez o receitario neoliberal sobre a clase traballadora e os sectores populares. Quen oficia no actual escenario é o Goberno do PSOE de Rodríguez Zapatero, mentres nun recanto o PP con Rajoy á fronte aplaude e comunga con esta reforma laboral, mais aproveita tamén para actuar acelerando o desgaste do esfolgaxado Executivo socialista. Á fin e ao cabo, son Fondo Monetario Internacional, Banco Central Europeo, etc., e iso que se deu en marchar eufemisticamente “os mercados”, os que administran solucións(?) a unha crise que eles crearon como un espectral Frankenstein andante, que amedontra nacións, estados e poboacións (Grecia, Portugal, o Estado español, etc...).

Despedimento máis barato

O pasado mércores 16 de xuño anunciouse a aprobación en Consello de Ministros do paquete de medidas que articulan a sexta reforma laboral no Estado español desde que no ano 1984 o Goberno dun daquela pletórico Felipe González fixera a gran primeira reforma do mercado laboral no Estado español. Un González que estes últimos días volvía cobrar inusitado protagonismo mediático, upado polo grupo PRISA que semella ver no expresidente do Goberno español bondades e vontades que seica non atopa nun olleirento Rodríguez Zapatero.

A tramitación elixida (ou forzada polo PP) polo Executivo español vai ser vía proxecto de lei, polo que nas Cortes españolas as forzas políticas con representación parlamentaria debaterán o texto, coa posibilidade de introducir modificacións que en todo caso apenas van alterar o significativo desta reforma laboral (se acaso, aínda a farán máis lesiva para os traballadores), enfocada a un abaratamento e facilitación do despedimento e, xa que logo, a achegar as condicións da contratación indefinida ás da contratación temporal. O propio Partido Popular anuncia que vai facilitar a tramitación parlamentaria da reforma, apoiando coa súa abstención o debate do texto.

Como non podía ser menos, a gran patronal e a banca fregan as mans con ledicia ante esta reforma laboral que, máis unha vez, executa un goberno “de esquerdas”, goberno que, estando tocado, fica practicamente afundido de cara aos próximos envites electorais, deixando aos pés dos cabalos da nova vaga neoliberal a unha clase traballadora desesperanzada e desconfiante. E parece que a retardada convocatoria feita polos dous grandes sindicatos estatais para unha folga xeral nos primeiros días do outono (29 de setembro) tampouco non é o mellor antídoto contra ese escepticismo crecente e a preocupante desmobilización xeral que o acompaña. E apenas o sindicalismo nacionalista é quen de propor unha axenda mobilizadora diferente; en Galiza a CIG realizaba manifestacións nas principais cidades o xoves 17 de xuño e en Euskal Herria a chamada maioría sindical vasca prepara unha folga xeral para finais deste mesmo mes.

A urxencia dunha resposta

Mais os tempos non están para laios nin para conformismos. Máxime cando non é difícil entrever que a esta reforma laboral lle han seguir novas medidas de axuste e recorte social, como as que se parecen intuírse no ámbito dos sistema público de previsión social (pensións), algo do que se vén falando con insistencia nos últimos tempos e que conta coa beizón tanto dos grandes partidos estatais como do poder económico que ven precisamente aí unha posibilidade máis de negocio á custo dos intereses dos traballadores e traballadoras.
 
Tócalle, por tanto, á clase traballadora (asalariados, desempregados, precarizados...) revoltarse e responder coa mobilización as novas agresións que o capital esgrime e igualmente reserva para un futuro próximo. Nesa longa cadea de recortes laborais e sociais, esta reforma laboral no Estado español é apenas un elo máis. A Europa neoliberal segue a alimentar a voracidade dos mercados, mentres a clase traballadora e os sectores populares soportan sobre os ombreiros os efectos dunha crise que nin de lonxe provocaron, máis que ameaza fortemente as súas/nosas actuais condicións de vida.

En Galiza tamén.