Vieiros

Neste país, dende mediados dos 90, non mercar un piso era case sinónimo de ser un pouco parvo ou un ninguén. Póñolles exemplos. Na miña parroquia, contaxiados polo extraordinario andazo do cemento, os paisanos investían os aforros para pagar a entrada dunha segunda residencia en Ordes ou Carballo (os máis afortunados mesmo se atrevían a facer o propio na Coruña ou en Santiago). O negocio redondo corría de boca en boca. Comprabas un piso por 15 millóns e antes de que marchasen del os obreiros xa custaba 18.

Os promotores e construtores de toda a vida viron como de repente se multiplicaba a competencia. A suma de terreos e ladrillos eran a ecuación perfecta cara un ‘pelotazo’ asegurado. Aqueles que tiñan poucos escrúpulos e moito peito aprenderon de seguida que as normas subsidiarias, os PXOM e as áreas de reparto se deseñaban á calor de requintados pratos e riojas gran reserva. Os tratos pechábanse verbalmente nas barras dos puti-clubs, mentres o alcalde ou o concelleiro de Urbanismo pedía a enésima botella de champán poñendo nos escotes das camareiras billetes de 500 euros. Para moitos chegara a súa sórdida ‘belle époque’.

E para o cidadán de a pé quedaba a máis absoluta indefensión. As urbanizacións abrollaban coa facilidade das labazas. Un podía erguerse ao día seguinte cun edificio de cinco alturas (con áticos non declarados, por suposto) ao lado da súa modesta casa. Defender un espazo natural senlleiro ou poñer peros á cimentación dunha praia era cousa de “preas”. Pouco importaba que non estivesen previstos os sumidoiros, que as rúas tivesen dúas cuartas de ancho ou que a única zona verde do barrio quedase reducida ao cemiterio. Todo se cociñaba de costas aos cidadáns, aí estaba o cerne do negocio: mercar terreos a prezos de saldo, recualificalos, construír de calquera xeito e multiplicar beneficios...En fin, quizais son optimista de máis falando en pasado, non si?