Vieiros

Ollando para Europa sen a mediación da ideoloxía española non se encontra outro exemplo de resistencia como o galego. O galego, a lingua ainda maioritaria apesar de a sociedade ter mudado radicalmente nos últimos trinta anos, pasando de rural e agraria a urbana e industrial, e de ficar ausente ou esmagada en instituicións políticas, eclesiásticas e educativas, sectores económicos e sociais ou medios de comunicación que navegan na onda do poder e a lingua oficial do Estado. Tampouco parece que exista no mundo outro Estado que negue como sua unha lingua, nacida e presente no territorio que integra,  que como o galego na forma portuguesa pertenza ademais a múltiples Estados, sendo falada por máis de 230 millóns de persoas, refletindo unha variedade semellante á do castelán ou a do inglés.

A manifestación do 21 de xaneiro no Obradoiro sitúanos pola sua dimensión e significado nun momento crucial na emancipación linguística e cultural de Galiza. Convocada por Queremos galego e as demais plataformas xurdidas para facer frente á intención temeraria do actual Governo Galego de marxinar a lingua propria, os obxectivos da mesma foron feitos seus por organizacións de profesores e alunos de colexios públicos e privados, equipos de normalización, xuristas, reitores das tres universidades, medios de comunicación, asociacións de libreiros, sindicatos, grupos de cristiáns de base, organizacións políticas da esquerda e nacionalistas. A Real Academia Galega -a instituición que por historia e pola Lei de Normalización Linguística lle corresponde singularmente a extensión e o cuidado normativo do galego- fixo unha enérxica crítica do contido das chamadas Bases para a elaboración do decreto do plurilinguismo no ensino non universitario de Galicia, que negan mesmo os elementos positivos, ainda que limitados e insuficientes, derivados dos texto constitucional en vigor. Nunca antes se producira tal conxunción de vontades expresas e tal demonstración de firmeza na sociedade civil.  

A resistencia do galego non é hoxe allea a existencia desde hai tres décadas de instituicións, do Estatuto de Autonomía á Lei de Normalización Linguística, que contribuiron a frear en Galiza a influencia desertizadora dos poderes do Estado español. A reclamación da plena aplicación de tais normas, que recoñecen o galego como lingua propria e obrigan a potenciar e normalizar o seu uso en todos os ámbitos, constitui a exixencia principal deste momento. Porén, tanto máis nun tempo como este en que as línguas nacionais precisan inexcusabelmente dun Estado proprio ou dunha instituición estatal que governe nisto con plena independencia, o galego debe dispor do status institucional das linguas oficiais dos Estados, igual que o portugués e sueco ou o francés, o alemán, o italiano e o romanche na Confederación Helvética e o neerlandés, o francés e o alemán en Bélxica. Resulta aberrante e inadmisíbel que nun Estado plurilingue como o español se lle negue ao galego -como ao euskera e ao catalá- a condición de língua estatal e nacional. Como o castelán en Castela, en Galiza a língua propria é o galego. Así, en paz.