Vieiros

Aquel nacionalismo de inicios do pasado século, que viña de acumular experiencia e forzas nunha outra etapa previa (de proto-nacionalismo ou nacionalismo natural e intuitivo), sabía da necesidade de se autoorganizar a nazón, mais tamén o movimento na súa defesa. Así foi que lles tocou criar aos irmandiños aparato organizativo, así como criar e recriar referencias cronolóxicas e temporais, de carregado simbolismo patriótico, caso do 25 de xullo. Após aquela etapa, foi o soberanismo dos anos trinta, con Bóveda e Castelao á cabeza, mais, sobre todo, ao que se reartellou en plena ditadura franquista a partir de meados dos sesenta, o que debuxou os trazos referenciais do noso actual Día da Patria.

Unha data na que lle amosar ao mundo que estamos en pé, que existimos, que somos. Hoxendía, ao igual que aquelas e aqueles que tiñan a lingua como bandeira nacional, queremos simbolizar no noso Día Nacional que a Galiza fica viva; que o pobo galego é consciente da situación de dependencia nacional secular na que fica e que exixe e traballa pola súa emancipación.

O avance real do proceso de autodeterminazón no noso país e o recoñecimento da libre decisión do noso pobo é máis urxente ca nunca, en canto máis deteriorada ca nunca esta a nosa realidade nacional (lingua, economía....). Nesta orde de cousas, cómpre volver ao didactismo de décadas atrás; cando en case todo ámbito onde había un/ha nacionalista había alguén que, ás máis das veces con palabras sinxelas, doadas de asimilar, explicaba e explicitaba a quen quixer atender por que o nacionalismo reclamaba a soberanía nacional, que realidades cria a dependencia e que efeitos práticos conlevaría a independencia nacional (alén da restituizón dos dereitos históricos da Galiza e o desenvolvimento dun sano exercicio de dignidade colectiva, que non sería pouco).

Mais para isto hai que crer na necesidade e posibilidade real, con etapas delimitadas, obxectivos a corto, medio e longo prazo, dun proceso que remate coa consecución da emancipación nacional da Galiza; entendendo que só as batallas que non se libran son as que, de partida, fican perdidas.

Así, pois, e diante dun outro 25 de xullo somos conscientes do fito que representa “a nosa data”, un fito que marca un antes e un despois en canto que remata e comeza un novo curso e, aínda que só sexa por convencionalismo, estamos diante dun punto de cesura. E nesta orde de cousas, após a avaliación necesaria da realidade, novos reptos son os que lle toca asumir ao nacionalismo galego ligados ao devandito proceso de autodeterminación. Entre todos estes reptos, unha materia pendente segue sen atinxirse por parte do nacionalismo sendo fundamental para todo movimento: acrescentar a súa introduzón e influencia social –real, non epidérmico-institucional....- sen perder/abandoar a súa substancia ideolóxica. Unha substancia sen a que non sería o que foi o nacionalismo e sen a que non sería na actualidade o que se di ser. E é que tórnase máis necesario ca nunca acrescentar a base social, mais necesario tamén manter o perfil popular, de esquerda e netamente soberanista disto que coñecemos por nacionalismo galego.