Vieiros

O terremoto afectou especialmente aos tres millóns de persoas amoreadas na capital, a maioría sen traballo e sen dispor de vivenda digna, castigando tamén ás precarias instituicións públicas, aos organismos da ONU e aos voluntarios das organizacións non governamentais que procuraban unha certa normalización das estruturas estatais e das actividades e servizos económicos e sociais do país, formando parte das forzas de paz e contribuindo á reconstrución do país depois dos sinistros padecidos, os máis recentes por causa dos furacáns de 2008.
  
Tendo sobrevivido na miseria, sen instituicións estatais lexítimas e eficaces, depois de dous séculos de despotismo interno e dunha centuria de inxerencia neocolonial de EEUU, o sucedido mostra a fondura do desamparo do povo haitiano.
  
O tremor está a motivar un movimento mundial de solidariedade, tanto desde a ONU, como de outros paises de Latinoamérica, particularmente de Brasil, e de EEUU, a Unión Europea ou China. Solidariedade, mais con unha grande improvisación, dominando nos grandes Estados un afán de protagonismo publicitario que non pode agachar a carencia da organización internacional preparada para prever e atender catástrofes como a haitiana.
  
Para os paises da Unión Europea o apoio que se dé a Haiti pode ser unha pedra de toque da súa vontade de estar presente no mundo como unha potencia civil, propiciando a configuración no país de instituicións estatais que garantan os servizos públicos, o desenvolvimento económico e social e os direitos democráticos fundamentais, fortalecendo e respeitando a súa independencia. Apareceron xa voces europeas, entre elas as de José Luis Rodríguez Zapatero, Gordon Brown e Nicolas Sarkozy, mais careceron de conexión. Sarkozy propuxo unha entente entre Franza (metrópole colonial até a revolta dos escravos en 1804, os primeiros en conquistar a independencia en Latinoamérica), Brasil (que lidera as forzas de paz da ONU en Haiti e debería dirixir as accións futuras) e EEUU. A proposta vais no bó camiño, mais este Presidente, como todos os demais, está a tempo de integrar o esforzo de Franza no da Unión Europea, representada polo Presidente Herman Van Rompuy e Catherine Ashton, a Ministra de Asuntos Exteriores. Depois de todo, como sempre na cooperación internacional, a Unión será a entidade que máis contribua a ese propósito e, asemade, a garantir o papel que lle corresponde á ONU.