Vieiros

A marcha de Josu Jon Imaz é negativa para a política española. A súa xestión trouxo un pouco de serenidade ao conxunto da política vasca e da loita antiterrorista, tan necesitada de expulsar ás posturas maximalistas que conducen a ningures.

Teño claro que é unha das consecuencias do fracaso do Proceso de Paz, que nos debera ter conducido á disolución de ETA e a normalización democrática. Polo tanto, o Presidente do Euskadi Buru Batzar é tamén unha das vítimas da radicalidade política de aqueles que apostaban polo fracaso do Presidente Zapatero na súa pretensión de pór fin definitivo á violencia política.

A diferenza cos procesos anteriores, por primeira vez na nosa historia democrática, o Goberno lexítimo de España non só tivo que facer fronte a ETA. Senón que o principal partido da oposición apostou claramente por utilizalo terrorismo como arma política e de enfrontamento entre os cidadáns, aínda a costa de romper á sociedade civil.

O PP é culpable de deslealdade cos cidadáns. Os seus intereses electoralistas, o seu rancor pola perda das anteriores eleccións, levounos a alimentar politicamente aos que están contra do Estado de Dereito. ETA creu ver aí o punto débil de Zapatero. Ou obtiñan contraprestacións importantes no proceso ou a dereita española esnaquizaría ao PSOE. Ou iso pensaban.

E no PP que se Zapatero cedía ante a presión da dereita, estarían ás portas da derrota electoral do PSOE. E senón o facía, este sería acusado de colaboración cos terroristas.

Máis os cidadáns sabemos das dificultades da loita contra terrorista. Durante anos perdoamos a todos os Gobernos de España os seus erros, máis non perdoamos a deslealdade do principal partido da oposición na loita antiterrorista, da súa burda manipulación das vítimas de ETA. Por iso o PP está como está. Histéricos por situarse á cabeza da sucesión de Rajoy, histéricos porque, por fin fóra do PSOE, Rosa Díez pretenda competir en españolismo rancio coa dereita.

Efectos negativos
Non todo está feito para os socialistas. Teñen o risco de non motivar ao seu electorado nas vindeiras eleccións de marzo; e o PP non pode marcar o seu discurso, outra cousa é que desde o PSOE sexan necesarios máis didáctica, máis partido e máis militancia. Foi a España claramente de esquerdas a que votou contra Aznar o 14M, por iso erros como os cometidos en Navarra ou Madrid, senón se corrixen, a poden desmobilizar. E seguro que Solbes sabe que os “técnicos” están para buscar solucións ás demandas da sociedade na súa pretensión de máis democracia e máis igualdade.

Chegou, tamén, o tempo de facer unha análise máis rigorosa do mal chamado Pacto polas Liberdades e da, cando menos excepcional, Lei de Partidos. Entre os efectos negativos están que os socialistas estiveran atados, amordazados e chantaxeados por esta Dereita radical e desleal.

Pero volvendo á orixe deste artigo. Mágoa da marcha de Josu Jon Imaz, porén é lóxico pensar que no PNV as voces sensatas van prevalecer. Son un partido centenario que apostou claramente pola democracia xa na Segunda República, estiveron na loita antifranquista e seguirán na loita contra ETA.

Sigo a pensar que Euskadi e a política española necesitan profundar nese acordo básico entre os socialistas, esquerda unida e o nacionalismo democrático.