Vieiros

Mais, hai quen que como xestores provocaron esta crise social, pretenden neste río revolto – onde o conxunto das esquerdas andan desorientadas – seguir coa política neoliberal, causante deste desaguisado.

Pretenden seguir rebaixando a calidade da nosa democracia, e saír do túnel aumentando a explotación dos traballadores, co peregrino argumento de que cun despedimento gratuíto e salarios baixos, mellorarase a situación económica. Fronte a iso, a verdade é que son os países con maior protección social, cun mercado laboral moi regulamentado e con traballos de calidade e salarios altos, os que mellor preparados están para facer fronte a medio e longo prazo a esta situación.

Ten razón o Presidente Zapatero cando fala de que hai maior paro en España, que no conxunto da Unión Europea, pola alta necesidade de abundante e intensiva man de obra, que antes tiña a especulación urbanística. Pero, non é certo que tamén aumente pola alta poboación activa española, senón polos empregos de baixos salarios, que andan obviamente unidos á baixa cualificación dunha parte moi importante dos mesmos.

O certo é que o Partido Socialista non foi capaz de modificar a base económica especulativa herdada das políticas neoliberais de Aznar, e referendadas desde os EEUU e a propia e liberal Unión Europea. Un sistema económico enraizado no cemento e nos tradicionais servizos do turismo. Quizais, por iso resulta chocante o discurso de quen é o brazo político dos defensores dos desregulamentos dos mercados financeiros e laborais, das políticas neoliberais, que trouxeron estes lodos; o PP non está capacitado para dar leccións a ninguén, cando ademais pretenden afondar na mesma política económica que é responsable última desta crise. Tamén, resulta rechamante, que determinados xestores nomeados co patrocinio do Goberno socialista, se sumen ás propostas da dereita económica.

Fronte a isto o conxunto da esquerda política e sindical ten que construír un discurso e unha práctica propios. Que, aínda que parta dun renacido Keynes, ten que ir decididamente a outro modelo produtivo, pero, tamén a outro sistema máis regulamentado, democrático e ao servizo da cidadanía. Fronte aos que seguen a preconizar a ditadura do capital, hai que inocular máis democracia á sociedade... pero, tamén á economía.

Poñer couto aos beneficios e actividades especulativas, cambiar o modelo produtivo, require tamén dun novo marco onde o mundo financeiro e da empresa asuman a súa responsabilidade social. A participación do conxunto dos axentes sociais no eido económico require de que nas empresas den entrada á participación e co-dirección na xestión e planificación económica - non só do propio Estado nas liñas macroeconómicas - senón, e directamente dos propios traballadores a todos os niveis.

Iso necesitaría do apoio da maioría da poboación; unha nova alianza entre clases sociais en España, tal como propoñen por exemplo Vicenç Navarro ou Juan Torres. Fronte á hexemonía conservadora das clases altas e medias - altas, é necesario o concurso das clases traballadoras e os sectores máis dinámicos das medias (lembremos que, respectivamente, en España, representan ao 65% e ao 20% da poboación), e que sirva para un avance expansivo do Estado de Benestar.

Unha nova hexemonía progresista que necesita dunha alianza do movemento sindical e dos partidos de esquerda. Obviamente, quen mellor representa esa idea e está en condicións de liderar o cambio social que abra a porta a un novo sistema de economía mixta, pero cunha forte influencia pública e democrática, é o propio Partido Socialista. Por iso, a alternativa á crise económica, rachando coa contaminación  neoliberal, o futuro necesario, cando menos a medio prazo, é... Zapatero.