Vieiros

A gran maioría dos pais e das nais son favorables a Cidadanía. Algúns, é verdade, acátana, por imperativo legal, incluídos aqueles que mandan ós seus fillos ós centros da FERE, a patronal relixiosa que decidiu, con intelixencia e sensatez (a perda do subsidio pesa moito), aplicar a lei, (en contra da opinión dos bispos), iso si, evitando as contradicións co seu propio ideario, si as houber...

Algúns pais e nais teñen confesado certa envexa por non ter a oportunidade de cursar Cidadanía e Dereitos Humanos na súa mocidade, daquela si, adoutrinados en tódolos niveis, na única relixión verdadeira, no nacional catolicismo, e na formación do espírito nacional, obrigatoriamente, contra das liberdades, os dereitos humanos e a democracia, no medo e na represión, pois ese foi o sentido último daquelas ensinanzas para varias xeracións de españois...

Sei tamén que algúns pais e nais actúan de boa fe. Consideran que os valores cívicos e democráticos, a formación moral, as virtudes cidadás... son da súa única e exclusiva competencia, ou da Conferencia Episcopal, tal e como os bispos recordan a diario. Que o Estado non pode nin debe inmiscuírse nas conciencias dos seus fillos. Nin sequera para ensinar e practicar as virtudes cívicas, o mínimo común denominador compartido por toda a sociedade, o necesario para convivir (compartir vivencias xuntos), todo aquilo que proclamamos no frontispicio da Constitución, do Estatuto de Autonomía, ou na Declaración Universal dos Dereitos Humanos e que tódolos organismos internacionais, nos que estamos, recomendan, a ONU e a UNESCO, ou o Consello de Europa, desde hai varios anos. Baste lembrar a Declaración do Ano Internacional da Cidadanía a traveso da Educación en 2005 ou, moito antes, o Informe Delors en 1989, convertido despois en libro imprescindible e de referencia “A educación acocha un tesouro”, onde o ex- presidente da Comisión Europea destacaba, entre as aprendizaxes básicas necesarias para a educación do século XXI, dúas directamente relacionadas, como son: aprender a ser e aprender a vivir xuntos, porque iso é, precisamente, convivir, sobre todo, co distinto, co diferente...

Non coñezo reacción similar doutros bispos europeos contra dista materia a pesares de que, con denominacións diversas, está presente na maioría dos sistemas educativos da Unión. Como tampouco sei doutra confesión relixiosa que goce de tantos privilexios en Europa como a católica en España, tanto na educación como noutros ámbitos da vida social.

Tampouco podo crer que existan pais e nais informados, que leran e coñezan os contidos dos libros de texto publicados, calquera deles, incluídos os nosos, que poidan temer porque na citada clase (dúas sesións de 50 minutos á semana, no mellor dos casos)  os mozos e mozas vaian ser adoutrinados no relativismo moral, na apoloxía do progresismo, e en comportamentos e condutas que reproban: matrimonios homosexuais, novos modelos de familia, aborto, divorcio, eutanasia, laicismo, anticonceptivos ou educación sexual... todo aquilo que consideran libertinaxe ou pecado... ¡ qué confianza no noso profesorado de filosofía ou de historia, os encargados de impartir Cidadanía...!

Tamén sei que algúns actúan de acordo con entidades vinculadas, directa ou indirectamente, coa xerarquía eclesiástica, que gozan do amparo e a comprensión de sectores da dereita política, relixiosa ou xudicial, moi centristas e liberais eles, que son animados por aqueles que propician toda clase de fórmulas para esquivar e boicotear a aplicación da nova materia, incumprindo manifestamente unha lei aprobada maioritariamente no Parlamento, mesmo en contra de sentenzas desfavorables respecto das súas pintorescas maneiras de favorecer a obxección, como a de Valencia ou Madrid, á espera de que o Tribunal Supremo unifique, dunha santa vez, doutrina. ¿Cómo é posible obxectar contra da democracia, os dereitos humanos, os valores cívicos?. Por que non á filosofía, á historia, ós impostos militares, ó código da circulación...

Ser un bo cidadán, unha boa cidadá, pertence ó ámbito público, non depende das crenzas ou non crenzas particulares e privadas de cada quén. A cidadanía apréndese e practícase no contexto da necesaria convivencia democrática, tamén na escola. Creamos ou non, temos dereito a ser formados nos valores cívicos e democráticos, na solución pacífica dos conflitos, na prevención da violencia de xénero, na interculturalidade, na xustiza e na cultura da paz. , por lei, esa competencia corresponde ó Estado.

Habemus xa cidadanía...