Vieiros

Son aínda os referentes das “canteiras futbolísticas” onde se labran as virtudes dos nativos en terra de algures. Varridos os galegos dende hai anos, aínda hai quen lembra e ben defende aquelas carteiras millonarias que seica nos levaron por Europamundi con sabidurías dunha escolma deportiva. “Hai que ter fe!”-seica berrou un riseiro anónimo nas bancadas de Pasarón, Balaídos, Riazor; os tres campo-estadios míticos.

Son as catro da tarde do domingo, día 26 de outubro, cando escribo no silencio do meu cuarto esta crónica de salutación a Diego Castro, quen fora meu alumno no IES A Xunqueira de Pontevedra, un ano antes do seu soño iniciático no fútbol de carreira sen retorno: Pontevedra, Málaga, Xixón. Escribo sen saber que fará de si en Riazor estadio-europeo: el só “Galicia en goles” no céspede mol e solloso, onde estará na compaña das catro mil voces asturianas que conlevan humildade e sacrificio: un galano para el e para nós, que non desertamos da esperanza da canteira. E Adrián (Piscu) nos ollares do banquiño inxusto deste Dépor.

Que teñas un bo día, Diego; e sexas, tamén hoxe, aquel Bobi do meu soño en “Lume de biqueira”.