Rebentou un tubo na cociña. Meu pai chamou ao seguro e comprometeuse en enviar un fontaneiro. Logo o fontaneiro chamou a casa, en Coia. Colleu meu pai. Falaba castelán e contestoulle en castelán. Era de Vilagarcía. Non coñecía ben Vigo e precisaba indicacións para dar co noso enderezo. Unha longa conversa en castelán. Deu chegado.
Xa na cociña e revisando a avaría chamaron por min porque fun o primeiro en dar co estrago. Preguntoume en castelán. Respondinlle en galego. Retrucoume en galego e meu pai concretaba en galego. Miña nai tamén se sumou. De súpeto falabamos todos en galego. Dende aquel intre o fontaneiro, que tivo que volver máis veces, só falou galego. Era a súa lingua cotiá. Notábaselle de lonxe.
Esta anécdota real é unha perfecta mostra da situación sociolingüística do galego e a súa consideración nunha cidade. Por que o fontaneiro se sabía que chamaba a Vigo falou en castelán? Acaso pensaba que Vigo non era unha cidade galega, que aquí non se fala galego? Por que mudou a lingua habitual? Que o fixo trocar de rexistro? Non fai falla ter estudos para abesullar as causas daquela mudanza lingüística.
Hai milleiros de casos nos que o galego é considerado un idioma inferior fronte ao castelán. Tantos outros nos que falar galego na cidade pode ser síntoma de faltas de respecto ao considerar que é o castelán a lingua maioritaria. Cansariámonos de citalos.
Nesta conxuntura sociolingüística non é nada atinada a proposta do novo decreto. Os tecnócratas da Xunta xeraron un conflito lingüístico no discurso político que se trasladou ao pobo e agora estoupou de cheo con esta aberración pedagóxica. Nótase que Jesús Velázquez está incapacitado para comprender a educación e as súas funcións sociais. Inventar un decreto sen apoiarse nos profesionais da ensinanza denota actitudes nada éticas: eu conselleiro, eu decido. Un incapaz, un filisteo, un tecnócrata prosmeiro.
Agora, que? O discurso da imposición do galego fracasou. Non teñen aliados agás a galegofobia organizada, é dicir, á minoría ultra. Sabíano. Que esperaban? Os sectores sociais, culturais e educativos na súa contra, unidos e firmes na defensa do Plan Xeral, que algúns miraron de esguello noutrora e agora é bandeira común neste combate. O galego une; unidade e forza deica a vitoria!
Este goberno non sabe gobernar. Enfrontou á sociedade e recrúao nos centros. Toda a comunidade educativa na súa contra. Precisan máis feitos, máis declaracións ou máis manifestacións para saber que Jesús Velázquez debe dimitir e con el todos os responsábeis da política lingüística da Xunta?
Estes filisteos políticos son mariñeiros de auga doce.
Naceu no barrio de Coia (Vigo) en 1984. Licenciado en Filoloxía Galega, ten publicado artigos en diferentes xornais e revistas culturais galegas cunha variedade temática. »