Vieiros

Unha das grandes mentiras que artellou a campaña electoral do PP do 1M foi a da imposición lingüística do bipartito. Inventando un liberalismo lingüístico, centrado na figura dos pais, agora posuidores do dereito a decidiren libremente a lingua de uso dos seus fillos e fillas na escola, rexeitan calquera regulación da que non gusten (moi probabelmente por dar chance ao desfavorecido). Tal e como ocorre no ámbito económico (despedimento libre), no social (que cada quen demostre o que vale por si mesmo, sen axuda de ningún tipo), no sanitario (a sanidade pública é un caos, quero poder escoller o meu médico), no educativo (non á educación “estatalista”, si á educación no ensino privado libre de ideoloxía) tamén agora no lingüístico dan o paso. E co mesmo esquema: fronte ao público (sempre sospeitoso de algo), reivindícase o privado (merecedor de por si de todos os parabéns). Concibindo aos cidadáns ao estilo das mónadas leibnizianas (iso si: sen ventás), deposítase en cada un deles o poder de decisión sobre… sobre todo o que lles convén.

Porque cando hai que reflotar á banca, veña millóns e  millóns de euros; cando se hai que facer cargo dunha operación moi complexa, mellor vaia vostede á Seguridade Social; se hai que crear infraestruturas en zonas afastadas, que se encargue o Estado… e así sempre. Como diciamos, o público é visto como sospeitoso, pois “impónsenos”. De antemán sospéitase de toda regulación, sobre todo cando beneficia a outro sector social, económico, etc. Se unha muller chega a ministra será porque é muller, non pola súa valía. Tamén os afroamericanos pasaron por esa situación cando foron acadando cotas de poder nos EE.UU.

En realidade, a regulación, ben feita, pode axudar a protexer, potenciar e dinamizar a un sector tradicionalmente discriminado e en clara situación de desvantaxe e retroceso. É por iso que se reivindica este discurso neoliberal e individualista. Porque, como no caso do galego, xera condicións obxectivas nas que mellora considerabelmente a situación do discriminado. Así ocorría co Decreto do 2007.

Mais este aparente uso das liberdades individuais non deixa de ser un espellismo comenenciudo. É tan descaradamente prexudicial para o galego o novo decreto que, naquelas materias que se cursen nunha das dúas linguas cooficiais, o alumno-pai-nai ten a potestade de usar a lingua que el queira (na aula, nos exames, etc.). Agora ben: vaise poder facer o mesmo con aquelas materias que se dean en inglés? Porque, se así é, se un vai poder falar igual na súa lingua habitual, aínda que a materia se imparta en inglés, que sentido ten toda esta historia acerca da obrigatoriedade de demostrar coñecementos en inglés nas oposicións, etc?

Cun pouco de sentidiño calquera podería obxectar que o lóxico sería que non puidera facelo, pois do que se trata é de aprender e mellorar o inglés no noso alumnado. Cando unha colectividade decide fomentar o coñecemento de linguas estranxeiras todos debemos asumir o reto. Non é algo que se poida escoller. Como as matemáticas, a xeografía, a física ou a filosofía, o inglés é unha materia crucial que todos debemos aprender no contexto dunha sociedade globalizada. Ben: e non se pronuncia en termos similares o noso Estatuto (mesmo a Constitución) con respecto ao galego? E tamén a LNL e o PXNL? Por puro interese político e partidario, o PP rompeu o consenso en torno ao galego xerado na súa propia etapa de goberno. Que lles explique agora ás familias se van poder, ou non, escoller tamén a lingua vehicular nas materias que se impartan en inglés, ou se pola contra llelo van “impoñer”.