Vieiros

Desde hai uns anos, o facho que alumou o novo horizonte destas xornadas foi situármonos no mundo para desenvolvermos toda a nosa capacidade creativa dándoa a coñecer aos demais e aprendendo deles o seu saber facer. E isto, fronte a outros tempos da política cultural galega, nos que non se cría na nosa habilidade para desenvolvermos e proxectarmos internacionalmente a nosa creatividade.

Pois claro que podemos aprender dos erros cometidos. E mellorar. Xaora! Mais hai un antes e un despois na promoción exterior da nosa cultura. Nada volverá ser o mesmo. Ben. Deberíanos explicar a forza política que nestes momentos está na oposición se, de recuperaren o poder, van botar abaixo todo o feito ata o de agora. Quizá nun alarde austeridade franciscana decidan prohibir os ágapes onde se ofrezan bebidas do país (agás os caldos españois, que igual se lle enfadan os xornalistas de rancio avoengo centralista).

Contar o número de viños, xereces, licores ou similares nunha recepción non pode ser a base da crítica á política cultural dun goberno; crítica por outra banda furibunda, arteira e ben interesada mediaticamente. O importante é despistar, desviar a atención, buscar unha vítima expiatoria, e onde antes dicía A, agora defendo B e quedo tan tranquilo. A oportunidade de determinados proxectos culturais non pode vir dada polo padriño que as saque adiante. E na prensa galega hai quen non quere decatarse de que a xente non é parva e ten memoria. E hai hemerotecas.

Tamén cando se lle dou un novo rumbo á danza galega parecía que se estaba a cometer o meirande atropelo e unha inxustiza terríbel co Ballet Rei de Viana. Porén, quen ousaría cuestionar o acerto da decisión tomada no seu momento ao respecto? Así mesmo, cando no eido deportivo David Cal reclama para si máis axudas, os datos aportados desde a Consellaría de Cultura deixan de manifesto que foi o que máis apoio recibiu. Iso si: tamén se potenciou, e como nunca, o deporte de base. En fin. Mudaron moitas cousas e hai quen non está contento co actual statu quo pois o anterior beneficiábao moito máis. Teñen dereito a defendelo quen así o consideren. Pero que digan as cousas con claridade, non anden enleándoo todo.

Volvendo a Ribadeo e ás Xornadas Mar por Medio, con feitos mostrouse a nosa capacidade creativa, o noso orgullo de termos unha lingua e unha cultura propias coas que presentármonos ante o mundo. E déuselle ademais valor engadido. Por que a algúns lles preocupa tanto que a sociedade galega vaia comprendendo cada vez máis que os sinais de identidade non son per se unha entelequia absurda, senón que son riqueza e elemento fundamental do noso estar no mundo?