Vieiros

Cada vez que nun debate agromaba esta pueril falacia daba vergoña allea. Pero non só iso. Na mesma discusión os voceiros do PP eran quen de dicir A e, pouco despois considerar mellor B, só porque no caneo inmediato podían destacar diferenzas (claras ou de matiz) entre os socios de goberno. Como regra xeral o PP estivo máis pendente de meter o dedo no ollo do bipartito que de ofrecer alternativas propias.

Na cuestión do voto emigrante as sensacións son encontradas. O cinismo descarado do PP é insoportábel. O oportunismo do PSdeG mirando cara a outro lado e finxindo que non vai con eles, meus probes!, é patético. E o querer e non poder do BNG, que por mor do seu pactismo ten que asistir impotente a unha traxicomedia con aires de sainete, desmoralizador. Alá cada quen cos seus feitos e/ou indiferenzas. De seguro que algún sagaz columnista acabará responsabilizando aos nacionalistas por non teren conseguido antes o voto en furna.

Para tomar posicións neste tema, e en xeral ante un hipotético resultado, o señor FeijÓO9 anda a argallar un novo concepto político: o de vencedor na noite electoral en Galiza, pero perdedor días despois co voto emigrante. Semella imaxinar moi ben o que se podería facer con dito voto. Experiencia propia? Pero non é iso o máis grave de tal afirmación. De novo se pon, e se supón, o PP como perdedor en última instancia e busca xustificacións de cara á galería. Aínda non se mancaron e xa andan a voltas coas vendas e o esparadrapo. Que discurso tan pouco construtivo, tan perdedor e de tan pouco empuxe para comezar unha precampaña.

Despois de 16 anos de goberno resultou moi difícil facer oposición, máis aínda sen ter conseguido renovar substancialmente o grupo parlamentar. Por certo, parouse alguén a imaxinar en que situación política e institucional nos atopariamos con Fraga de presidente? O da esclerose do goberno Albor sería cousa de afeccionados. Pois os mesmos que hai catro anos defendían a valía de Fraga para toda a lexislatura (xornalistas tamén de por medio) pouco van poder soster agora unha suposta renovación do PP. Non é de estrañar que se acuda ao FeijÓO9, que soa a outro mundo, de pelííícula!, e non á vida real (agás no caso madrileño, que alí de espías seica saben moito).
En tempos de necesidade non é moi acertada esa posta en escena. Despois de ter baseado a súa imaxe no “patrón”, despois de ter percorrido mil e un carreiros co “galego/paisano coma ti” vir agora cunha campaña de corte tan mediático, urbanita, de película e (aparentemente) xuvenil, reflicte unha carencia clara como punto de partida: non son quen de crear o seu espazo. A figura política de Feijó, o papel que xoga no seu partido, a dependencia da liña marcada desde Génova 13 (nomeadamente na cuestión da lingua), ese constante mudar os argumentos ao longo da lexislatura segundo puidera desgastar por un lado ou polo outro a un socio ou outro, ou para destacar desavinzas entre os dous, todo isto xera no ambiente a sensación de non ter os pes no chan, de vivir noutro mundo. Se todo isto non deriva nunha creba é polas sólidas estruturas do PP e polo inmenso apoio mediático do que goza.

Cando rematará este? Cando certos empresarios vexan que o futuro das súas empresas comeza a ligarse ao da deriva do PP, por doce e pracenteira que esta semelle. Cando se decatarán as bases do PP da política errada de negar un estatuto de primeira, de atacar o galego? Pois cando vexan que seguir cegamente a Génova 13 e a certos líderes radiofónicos é suicida. Queda a sensación de que Feijó pretende salvar os móbeis e sobrevivir. Por iso toca desesperadamente tantas melodías tan diferentes a un tempo. E segundo os resultados, a esperar outros catro anos por momentos mellores cun grupo parlamentar á súa medida. Estarán todos dentro do PP dispostos a agardar con/por el, ou preferirán ser máis PPdeG?